Om toch een klein beetje aanwezig te zijn vandaag, mijn inbreng 🙂
Heerlijk, twee weken vakantie zonder ouders. Vrijheid. Feesten wanneer je wilt. Slapen wanneer je wilt. Drinken wat je wilt. Doen wat je wilt.
Vanavond is er iets leuks in Aspen Valley. Lekkere meiden, goeie muziek om op te dansen en heerlijke drugs. Paddo’s dit keer. Vrijheid!
Ik voel de muziek in mijn hele lichaam dreunen. Mijn benen zijn rusteloos. Ik moet de dansvloer op. Het shotje glijdt door mijn keel naar beneden. Het brand, maar wel op een lekker manier. Het glas vind met een harde klap de bar terwijl ik me omdraai en de dansvloer op spring. Het ene moment sta ik alleen te dansen, het volgende moment met een meisje. Ik voel hoe haar handen mijn heupen vastpakken. Ze blaast zachtjes in mijn gezicht. Ik geniet van de wind en breng mijn hoofd iets dichterbij. Ik voel haar lippen tegen die van mij. Geen flauw idee wie het is. De paddo’s slaan in. Ik voel me één met de muziek en mijn tong draait in haar mond met dezelfde maat van de muziek mee.
Er wordt een biertje in mijn hand gedrukt. Een biertje die ik in één keer achterover sla omdat ik een droge mond heb. Of zij mijn mond nu leeggezogen heeft of dat het door de drugs komt…. Geen flauw idee. Maar het maakt ook niet uit. Vrijheid!
Ik sta weer alleen te dansen. Het meisje is verdwenen en mijn hartslag gaat twee keer zo hard als normaal, maar ik voel mij fucking awesome!! Alle bewegingen gaan vloeiend. Ik voel een hand op mijn wang, Hij streelt me. Langzaam glijd de hand verder naar beneden. Via mijn schouder naar mijn borst, mijn buik. Vlak voordat die hand mijn broek in wilt kruipen haal ik hem weg. Het blijkt mijn eigen hand te zijn. Verbaasd kijk ik mijn eigen hand aan. Best een mooie hand. Helemaal als mijn vingers bewegen. Het zijn net takken van een boom. Boom. Ik merk dat ik stil sta. Nou ja, voor zover dat mogelijk is. Ik waai wat heen en weer. Vrijheid!
Op de maat van de muziek gaat een stroboscoop flikkeren. Ik word er bang van. Alle mensen om me heen maken enge bewegingen. Iedereen lijkt mij aan te willen vallen. Ze zien eruit als zombies en bewegen ook zo. Het waaiende bomen effect is gelijk weg zodra ik mijn wortels van de grond op til om weg te komen en neem een sprint richting de uitgang. Ik duw de zombies weg, ik struikel over ze heen en sommigen geven mij nog een dreun na. Ik zie het groene bordje. Uit mijn ervaring weet ik dat daar de uitgang zou moeten zijn. Ik blijf om me heen slaan. Niet of niemand staat mijn sprint naar vrijheid in de weg. Laatste obstakel, een uitsmijter die langzaam in een steen veranderd. Een steen met armen, wild zwaaiend probeert het mij te pakken. Maar ik weet te ontsnappen. Ik knal tegen de deur en verlies mijn evenwicht zodra ik buiten kom. Mijn hoofd knalt tegen de grond, Het doet fucking veel zeer, maar ach…. Vrijheid.
Ik kijk achterom en zie dat de steen niet door de deur is gekomen. Met de snelheid van een ninja spring ik omhoog, maar val net zo hard weer op de grond. Weer op mijn hoofd op de stenen. Ik wrijf over de zere plek. Bloed. Ik voel een misselijkheid omhoog komen. Ik spuug, zure drap over mijn rechterhand heen en voel het langs mijn kin lopen.
Alles om me heen draait. En hard ook! Ik wil weg. Ik moet weg. Met pijn en moeite kom ik omhoog. Een paal, daar kan ik me vasthouden. Met alle kracht in mij probeer ik die paal te halen, maar zodra ik me eraan wil vastgrijpen is hij weg. Met alle macht probeer ik mij staande te houden, maar ik struikel maar door. Het lijkt eindeloos, totdat…… Een muur. Mijn hoofd. Een krakend geluid. Pijn. Heel veel pijn.
Ik beweeg, probeer mijn rug tegen de muur omhoog te duwen. Het lukt niet. Ik glij steeds weer terug. Mijn voeten onder me proberen spartelend grip te krijgen, maar ik blijf wegzakken. Ik hoor vaag geluiden op de achtergrond. Ik stop met proberen, het lukt me niet meer. De geluiden vervagen. Rust.
Ik voel hoe mijn lichaam opzij valt maar voel mijn hoofd de grond niet raken.
Vrijheid!